Ik hou van mijn lichaam. Het is eigenlijk best moeilijk om te zeggen, of dat vind ik tenminste. Het is iets waar ik sinds kort zeer bewust voor probeer te kiezen. Tenminste, dat probeer ik nu. Maar ik geloof het nog altijd te weinig, en ik ben niet de enige, zo blijkt.
I love my body. It's actually a difficult thing to say, even more than it is a difficult thing to write. It is to me anyway. It's something I deliberately choose to do, or try to do, these days. But I still don't believe it often enough, and as it turns out, I'm not the only one.
Ik zag zonet een filmpje van The Body Image Movement. Allemaal in gang gezet door een moedige dame die een wel heel ongebruikelijke voor-en-na foto aan de wereld toonde. Hoewel ongebruikelijk vond ik het een van de mooiste die ik ooit gezien heb. Het filmpje dat bij in het artikel stond, deed mij nog maar eens beseffen dat ik niet de enige ben die allesbehalve blij is met wat ik in de spiegel zie. Ga zeker zelf hier eens een kijkje nemen, want deze straffe madam kan alle steun gebruiken om haar project verder te zetten. Alleszins, mijne molen begon te draaien, en ik leerde weer een beetje meer om mijzelf graag te zien.
I just watched a short video, published by The Body Image Movement. It all started when a brave lady showed a very unusual before and after photo to the world. Though unusual, I immediately thought it was one of the most beautiful ones i have ever seen. The video that was also a part of the article, made me realise, all over again, that I am not alone in not loving what I see in the mirror. You should definitely go there , because this incredible lady needs all the support we can give her to continue her project. Anyway, it got me thinking, and I learned a little more about how to love myself.
Het afgelopen weekend ben ik er eventjes tussenuit geweest met drie prachtige madammen. We noemden het al lachend het Bitchen weekend. We hebben veel gelachen, veel plezier gemaakt, leren geochachen (maar dat is een verhaal voor een andere keer), en veel gepraat. Een van de drie ladies zei tegen mij dat ze mijn zelfvertrouwen zo bewondert, waarna ik toegaf dat dat voor het overgrote deel blufpoker is. Het gesprek dat daaruitvolgde deed mij toch weer eventjes stilstaan bij het feit dat iedereen zo zijn eigen onzekerheden heeft, zijn eigen issues. Eerlijk gezegd, de issues die de drie dames bij zichzelf zagen, waren dingen die mij nog nooit opgevallen zijn. Bitches (en dat beschouw ik als een eretitel), ik ben keiblij met de tijd die we samen hebben gespendeerd, en neem het van mij aan, jullie zijn alledrie prachtig! Gorgeous!!!Last weekend, these three fabulous ladies and I took off on a field trip for the weekend. We laughingly called it the Bitches' Weekend. We had some great laughs, had loads of fun, learned all about geocaching (but that is a whole other story), and did a lot of talking. One of those three girls told me she really admired my confidence, after which I admitted that a lot of my so called confidence is more about me pretending to be confident. The conversation that followed made me realise (again) that we all have our insecurities, our own issues. And to be honest, the issues my friends confessed to, were things I had never noticed. Bitches (and I consider that to be a title of honour), I couldn't be happier about the weekend we spent together, and take it from me, you are, all three of you, beautiful! Gorgeous!!!
Het is iets heel menselijks, om je zo hard te fixeren op gebreken die iemand anders niet eens ziet, terwijl we de schoonheid, die iemand anders in ons ziet, op onze beurt negeren. Ik denk dat bijna iedereen het doet. Maar het is niet iets waar je geen keuze in hebt. Ik probeer steeds meer, om heel bewust te kiezen voor houden van mijzelf, al is dat iets wat met vallen en opstaan gaat. De ene dag kijk ik in de spiegel, en zie ik mooie ogen en volle lippen. De volgende dag zie ik mijn eerste rimpel (kan er nog altijd niet van over!!!), en voel ik mij dik, lelijk, of allebei. Maar we gaan de goeie kant op. De optimistische momenten zijn veruit in de meerderheid, in tegenstelling tot 10 jaar geleden.
I think it's very human, this thing we do, where we focus on flaws and faults that someone else doesn't even notice, while ignoring the beauty others see in us. I think almost everyone does it, to some extent. But it's not something you have no choice in. I try more and more, to deliberately choose to love myself, even if it is an ongoing journey, with its ups and downs. One day, I'll look in the mirror, and see pretty eyes and full lips. The next day, I may see my very first wrinkle (still haven't got my head 'round that one!!!), and feel fat, ugly, or both. But I'm getting there. The optimistic moments by far outweigh the more pessimistic ones these days, unlike how it was 10 years ago.
Een foto als deze, waarop je mijn been ziet (en die vind ik nog altijd niet mooi) was vroeger gewoon onmogelijk. Eender welke foto van mij was gewoon bijna onmogelijk. Als ik een fototoestel zag ging ik letterlijk lopen. Maar ik was het beu om weg te smelten in lange broeken tijdens zomerdagen van 30° en meer, en ik nam het besluit om mij niet meer te verstoppen. Ik ben vastbesloten om blij te zijn met mijzelf, met mijn lichaam. Ja, ik heb lelijke benen, een buikje en een dikke kont. Maar ik heb ook een taille die ik maar al te graag laat zien, mooie ogen, en een beminnelijk karakter dat toch ook al één en ander moet kunnen goedmaken. Wie er niet tegen kan, kijk dan verdomme maar naar de grond. Ik nodig jullie allemaal uit om hetzelfde te zeggen. Ga voor een spiegel staan, kijk eens goed naar jezelf, en zeg luidop wat je mooi vind, en daarna, roep je het van de daken: "Ik ben blij met mezelf. Ik ben mijn lichaam dankbaar." Je mag die instructies zo letterlijk nemen als je zelf wilt. Als je graag op de oprit gaat staan en echt eens van uw peretten geeft, vooral doen. Als ge het eerder figuurlijk wilt opvatten, daar kan ik helemaal inkomen.A picture like this one, showing a piece of leg (and I still don't think I have nice legs) used to be impossible. Any sort of picture of me was virtually impossible. It only took one glimpse of someone holding a camera and I would run off. However, I got tired of melting away in long trousers during summer days with temperatures 30°C and hotter, and decided to stop hiding. I am determined to love my body. Yes, I have ugly legs, a bit of tummy, and a big bum. But I also have a waist I don't mind showing off, pretty eyes, and a loveable personality that should account for something as well. If you can't stand the sight of me, you can bloody well watch the ground for all I care. I invite all of you to say the same. Go and stand in front of a mirror, have a good look, and tell yourself what you like about yourself. Afterwards, shout it out for all the world to hear: "I love myself. I am grateful to my body." Feel free to take these instructions as literally as you want. If you feel the need to stand in your driveway and let the world hear you roar, be my guest. If you'd rather take a more figurative approach, I completely understand.
Moeders die naar de spiegel kijken, en niet meer hetzelfde lichaam zien als voor hun zwangerschap: wees er blij om. Wees je lichaam dankbaar, want het heeft je een ongelooflijk mooi, groot (en ongetwijfeld soms vermoeiend) geschenk gegeven.
Any mother looking in a mirror, and not seeing the same body that was there before you got pregnant: that's something to cherish. Be grateful to your body, because it gave you the biggest, most beautiful (if sometimes, without a doubt, exhausting) gift imaginable.
Ik heb zelf een groot litteken op mijn bil, van een heupoperatie, maar dat vind ik al lang niet meer erg. Ik ben er blij mee, met dat litteken, want zonder dat litteken zou ik niet rechtop kunnen lopen, laat staan lange wandelingen maken, of fietsen, of het beroep uitoefenen waar ik eigenlijk echt wel dol op ben. Het is een bescheiden ereteken. Ik ben sterker uit de strijd gekomen, en dat litteken is daar het bewijs van. Ook dat is een van de dingen aan mijn lichaam, waar ik dankbaar voor ben.
I have a large scar on my thigh, from hip surgery when I was 19, but I stopped minding a long time ago. It's a scar I'm happy to have, because without it, walking upright would be rather difficult, and taking long walks, riding a bike, or even doing the job I really love doing, would be all but impossible. It's become a modest badge of honour. I fought, and came out stronger, and that scar proves it. That too is one of the things I love about my body.
Meisjes, merci voor het zalige weekendje dat we gehad hebben, en nog meer voor wat we allemaal van elkaar hebben kunnen leren de afgelopen dagen. Hopelijk volgen er zo nog mooie weekends (en cache-tochten).
Girls, thank you all so much for a lovely weekend, and even more for the lessons we all learned from each other during these past few days. I hope it was the first of many amazing weekends (and caching trips).
We are beautiful. All of us, in our own way. And don't you dare disagree!
